Ik kreeg laatst een bon waarmee ik een belevenis mochten uitzoeken. En zo kwam ik met mijn vriendin Carmen terecht bij Ctaste in Amsterdam, een belevenis die heel passend is bij zintuigen en waarnemen. Bij Ctaste krijg je eten en drinken in het donker geserveerd, door werknemers die slechtziend of blind zijn. Proeven, horen, ruiken, bewegen en voelen ervaar je daardoor heel anders dan normaal. Benieuwd naar onze ervaring? In deze blog lees je alles over hoe wij vasthingen in gordijnen, het bestek naast de tafel belandde, onze mond vol smeerde met chocola en meer…
Gedesoriënteerd bewegen we ons naar de tafel
Bij aankomst bedenken we ons dat we eigenlijk wel rekening hadden moeten houden met wat we aan hebben. Zullen we hier wel zonder vlekken op onze kleding naar buiten komen? Had ik mijn haar in een staart moeten doen? Allemaal vragen waar je normaal niet zo bij stilstaat, maar we gaan het zien!
We worden ontvangen in een serre, waar we uitleg krijgen over wat er gaat gebeuren. We hebben de chocoladebelevenis gereserveerd, maar hoe dat er verder ‘uit zal zien’ wordt een verrassing. We worden een ruimte binnengebracht en de ober vraagt ons een hand op zijn schouder te leggen. Een halve seconde later beweegt hij al richting onze tafel, Carmen had nauwelijks de tijd om mijn schouder vast te pakken en het tempo te volgen. Ze bleef daardoor half in de gordijnen hangen. Daaruit bleek maar weer hoe snel we gedesoriënteerd raken als we niets kunnen zien, terwijl we doorgaans wel ons zicht kunnen gebruiken.
Vliegend bestek bij Ctaste
Daar zitten we dan eindelijk, in het donker aan ons tafeltje. Carmen gooit direct het bestek op de grond en ik zet bijna mijn drinken naast de tafel neer. We proberen ons een beetje te oriënteren, hier is de muur… achter mij staat nog een tafeltje… We hebben geen idee hoe de ruimte eruit ziet en hoe hoog of groot de ruimte is. En hoe groot is onze tafel eigenlijk? Heel voorzichtig beweeg ik mijn handen over de tafel om mijn drinken te zoeken. We proberen te ontdekken hoe onze tafel eruit ziet en wat er nog over is van het bestek van Carmen.
Lekker ongegeneerd knoeien met chocola
We kregen de tip om onze ogen dicht te doen, omdat je ogen anders blijven zoeken naar licht of iets om op te focussen. Ik heb mijn bril afgezet, maar houd het grootste deel van de tijd toch mijn ogen open. Ondertussen wachten we op onze chocoladebelevenis. We hebben geen idee hoe dit eruit ziet en wat we in de chocola gaan dopen. Eenmaal geserveerd komen we harde, zachte, gladde en glibberige ingrediënten tegen. We eten met onze handen, likken onze vingers af en Carmen vertelt dat ze ongegeneerd het bakje waar ijs in zat uitlikt. En ik doop na elke hap hetzelfde stuk eten nog eens uitgebreid in de chocolade, er is tenslotte toch niemand die het ziet.
Wat een schik hebben we over de chocolade, waarvan ik voel dat ik die over mijn hele gezicht heb uitgesmeerd. Sommige happen waren groter dan ik bedacht had, of ik had niet helemaal goed op mijn mond gericht. Ik steek tot twee keer toe een lege vork in mijn mond. De banaan die ik aan het dopen was is blijkbaar in de chocolade achtergebleven. Ik stroop mijn mouwen maar op, want de tafel ligt waarschijnlijk vol met druppels chocolade, die het allemaal niet tot mijn mond hebben gered. Ik voel rond op de schaal om te kijken of ik kan uitvinden waar ik moet stoppen met eten en waar de lekkernijen van Carmen beginnen. Aan de tafel naast ons horen we iemand lachen: “Het zit in mijn haren!”, roept een vrouw. Mijn haren hangen nog steeds los, maar ik weet inmiddels dat ik toch al niet meer ongeschonden naar buiten zal komen.
Drinken bestellen in het donker
Ik wil graag een tweede glaasje cola en roep de namen van onze obers. Ondertussen vraag ik me af of er een microfoon hangt die de medewerkers in de keuken op de hoogte houdt van wat er binnen gebeurt. Even later loopt één van onze obers naar binnen en kan ik mijn cola bestellen. Min of meer soepel geef ik mijn lege glas cola mee. Maar nog veel soepeler wordt mijn nieuwe glas alweer gebracht door de ober. De obers moeten niet alleen de plattegrond goed in hun hoofd hebben, maar ook precies weten wie er zit en welk gerecht bij wie hoort. En het gaat naar ons idee ook nog eens hartstikke snel allemaal!
Nogmaals verstrikt in de gordijnen
Eenmaal uitgegeten genieten we nog even van het donker en laten we ons daarna naar buiten leiden. We raken opnieuw verstrikt in de gordijnen, maar uiteindelijk vinden we de weg naar de hal. Het licht daar is gelukkig gedimd, zodat we er langzaam aan kunnen wennen. Vervolgens krijgen we het menu te zien, het meeste hadden we goed geraden! Zo had het ijs voor ons gevoel een gele kleur met de smaak van mango of passievrucht. En dat bleek inderdaad te kloppen! Eenmaal buiten vragen we ons af hoe we er eigenlijk uit zien. We blijken er aardig ongeschonden uitgekomen te zijn, geen vlekken in onze kleding en een redelijk schoon gezicht.
We praten nog even na onder het genot van een kop thee. We hadden graag achteraf de infraroodbeelden van ons geklungel gezien. Wij komen zeker nog eens terug bij Ctaste en we willen allemaal vrienden en familie meenemen om deze geweldig leuke ervaring te ondergaan!
