Soms wordt het allemaal een beetje te veel. Zeker aan het einde van de dag, wanneer iedereen bij elkaar komt aan tafel. Prikkels stapelen zich op gedurende de dag en er was al voldoende voorbij gekomen, terwijl ik nog niet helemaal geland was van de gezellige barbecue gisteren in het park, met meer dan 100 mensen. Ik was op weg naar alarmfase 1.
De ochtend was ik goed begonnen. Om nog wat bij te komen voordat ik aan het werk ging, ben ik -na mijn zoontje naar school gebracht te hebben- in mijn eentje naar coffee bru gegaan (voor de mensen in Amsterdam Oost, góeie koffie!!). Regelmatig kom ik daar met andere ouders van school om even gezamenlijk van de koffie te genieten. Nu was ik er in stilte, en las ik verder in 1000 Jaar Amsterdam van Fred Feddes. Nog twee of drie bezoekjes, dan heb ik het uit.
Toen aan het werk, en dat ging lekker. Dus de oppas gevraagd om na school vooral lekker naar de speeltuin te gaan met mijn zoontje, zodat de rust iets langer bewaard zou blijven. Toen zij terug kwamen maakte ik echter een fout… Een Engelse had via een Linkedin-groep tips gevraagd omtrent slaapproblemen en ik dacht, dan vertaal ik even het stukje dat ik daar onlangs over schreef. En dat bleef ik doen, terwijl mijn oppas vragen voor mij had; de zus van mijn oppas ook even gezellig langs kwam (we zijn onderhand één grote familie), zij had weer vragen voor haar zus en kwebbelde even met mijn zoontje en met mij; ondertussen deed mijn zoontje een spelletje op de laptop, met een irritant deuntje (zonder geluid zijn spelletjes niet leuk…) en had daar ook af en toe weer hulp bij nodig. ‘Mama is nog éven aan het werken, niet tegen mama praten’, kwam op geen enkele manier zijn hersenen binnen (ook iets met prikkelverwerking, of was dat oostindisch doof …). Naar mijn kantoor vluchten kan even niet, mijn schoonmoeder is over vanuit Curaçao en dan is dat haar stekkie. Goed, de vertaling was gelukt, tijd om het eten klaar te maken.
Dat waren restjes van nog een barbecue (tja, eindelijk mooi weer) en een bestelling bij de Thai. Dat betekent veel verschillende gerechten opwarmen, nog wat ingrediënten toevoegen, tafel dekken en poes eten geven. Nee… dan roep ik geen hulp in, want alleen doen kost echt minder energie dan communiceren over wat er allemaal moet gebeuren. De oplossing ‘vraag dan om hulp!’, paste hier niet. Ondertussen kwam mijn partner van zijn werk, en mijn zoontje en schoonmoeder naar beneden. Omdat zij er niet zo vaak is, wordt er veel gekletst. Mijn zoontje denkt overigens dat iedereen een beetje doof is, dus die telt voor drie bij zo’n tafelgesprek.
Na het eten ben ik naar boven gevlucht, even damage-control, lekker onder een warme douche, ontprikkelen. Toen ik net heerlijk stond te genieten, bedacht die grapjas van een zoon van mij, dat het wel heel leuk zou zijn om ‘Boe!’ te roepen om het hoekje van de deur. Geslaagde missie wat hem betreft, ik liet van schrik de zeep uit mijn handen vallen. Volgende keer de deur op slot…
