Maaike maakte mij duidelijk dat ik los mag laten en moet leren mijn eigen ruimte in te nemen. Goh, en ik maar denken dat ik het allemaal príma onder controle heb. Maar Maaike was het niet met me eens. Ze liet mij bijvoorbeeld zien dat ze allesbehalve overtuigd was van mijn poging om mijn grenzen aan te geven. Ze kwam telkens weer naar mij toe, terwijl ik op zijn best probeerde om haar te vertellen ‘tot hier en niet verder!’
Maaike is een prachtig paard. Zij bevond zich met mij in een kleine paddock en Brenda -mijn coach – stond daar buiten. Brenda keek toe en stelde af en toe een vraag.
Ik stond in de paddock, Maaike dicht bij mij, en mocht zelf bedenken wat ik op dat moment wilde gaan doen. Ik besloot een stukje te gaan lopen, mij zo voorstellend dat Maaike gezellig mee zou lopen. Beste maatjes zouden we worden. Alles onder controle. Of niet….
Maaike liet mij in niet mis te verstane acties weten, dat dat geen goed idee was. Ze ‘pakte’ mij bij mijn schouder en liet mij niet lopen. Ze was vooral ook erg onrustig. “Ze stopt je. Herken je dit ergens in jouw leven, dat je moet stoppen?”, vroeg Brenda. Hhmmm, dat was niet zo moeilijk. Mijn leven bestaat uit snel in actie komen, daarbij anderen regelmatig verbouwereerd achter mij latend. Sommige laten mij weten ‘not amused’ te zijn door mijn snelle acties. Ja, ik herken dit inderdaad…. Ik zie wat er moet gebeuren en doe dat dan het liefst meteen. En ik weet dat dat voor anderen dan vaak te snel gaat. Eerlijk gezegd voor mijzelf ook regelmatig, want ik had soms niet aan alles gedacht en dan was de actie toch niet heel slim.
Maaike maakte mij duidelijk dat ze mij wilde beschermen, duwde mij tegen zich aan. “Laat het maar toe, leun maar tegen haar aan.” Toen ik tegen haar flank rustte werd het mij even te veel. Wat fijn om te stoppen en je beschermd te weten. Deze behoefte ligt er blijkbaar. Het ene inzicht volgde zo het andere op. Maaike werd er rustig van. Ik begreep inmiddels dat dat betekent dat zij bij mij ook rust voelde.
Toen kreeg ik een opdracht van Brenda. Maak een vierkant met deze buizen, ga daar in staan en maak Maaike met jouw lichaamstaal duidelijk dat het jouw ruimte is en zij die niet mag betreden. Hoe moeilijk kan het zijn? Moeilijk dus, want Maaike was weinig onder de indruk van mijn communicatie en zette elke keer weer een been naar voren. En dan moest ik haar naar achteren duwen. Haar duidelijk maken: ‘Nee, van mij!’
Toen duidelijk was dat ik hier niet zo goed in was vroeg Brenda: “Wat gebeurt er met je als je probeert haar uit jouw ruimte te houden?” Tja, voor mij voelt het alsof ik Maaike afwijs, dat ik haar wegstuur en dan zorg ik dus niet meer voor haar. Na dat uitgesproken te hebben, realiseerde ik mij direct dat ik Maaike ook niet respecteer door altijd maar te blijven zorgen. Zij kan natuurlijk voor zichzelf zorgen; of misschien heeft zij juist ruimte nodig om dat te leren. Door de ander zijn ruimte te laten en niet alles voor ze te regelen, respecteer ik die ander. Heb ik ook mooi wat plek over om voor mijn eigen ruimte te zorgen .
Loslaten kwam ook terug in de opdracht waar ik mij met mijn ogen dicht mocht concentreren op mijn ademhaling en op mijzelf. Daar dacht ik best rustig te zijn. Echter, Maaike stond achter mij te knabbelen, graven en in zijn geheel weer heerlijk onrustig te zijn. Ik kon er wel om lachten. Loslaten is lastig en dat weet ik wel. Ik lig bijvoorbeeld tweemaal per week op een yogamatje en de oefeningen lukken aardig, maar mijn gedachten loslaten… not so much.
Ik heb veel mee mogen nemen van dit ontzettend speciale uur dat ik mocht meemaken met Maaike binnen en Brenda buiten de paddock. Met heel veel plezier laat ik nu stapsgewijs meer dingen los en ben ik alerter op het ruimte gunnen aan een ander en het ruimte nemen voor mijzelf.
(Deze sessie heb ik bij Brenda van Heel Kind Coaching gevolgd. Heb je een zorgverzekering die natuurgeneeskundige therapie vergoed, dan kan het zijn dat je sessies vergoed worden.)
